 |
| "Ey şimdi süzgün, rüzgarlarda dalgalı; Barışın güvercini, savaşın kartalı" |
“Demokrasi kötü bir sistem olmakla beraber insanlık tecrübesi ve bilgeliğinin ortaya koyabildiği en iyi sistem de şimdilik budur.” demiş Churchill.
Milliyetçilik - çoğu zaman - “bir ihtimale gayret kuşanmanın” adıdır. Ülke, millet, devlet ve bayrak için gayret kuşanmak…
Hem de en ufak bir ihtimali yok saymadan!
Demokrasi, 90 yıllık tecrübemizle beraber, devleti yönetme şekilleri içinde bir ihtimaldir. Günümüz dünyasının en meşhur yönetme şeklidir.
Şüphesiz, bahsettiğimiz demokrasi Batı’nın uyguladığının kopyası değil. Aksine millileştirip, kendimize uyarladığımız bir demokrasi! Ama nasıl?
Güçlü demokrasiler; eğitimli insanlar ve sağlam sivil toplumla olur. Güçlü bir milli demokrasi istiyorsak; kaliteli milli eğitime tabi tutulmuş bir millet ve o milletin ihtiyaçlarını dile getirip, karşılayabilen bir sivil toplum şart.
Milli demokrasi için; milli bir dil, milli kavramlar ve milli kurumlar da şart.
Tüm bu “millileri” gerçekleştirebilmek için milliyetçi olmak ise bir zorunluluk.
“Doğru milliyetçilik” üzerine çok tartıştık. Ama bunun nasıl gerçekleşeceğini hiç konuşmadık.
Tüm kurumları azınlık/ azınlık ruhlular tarafından ele geçirilmiş bir devlette konuştuklarımızı hayata geçirmek zordur. Ama zor, oyun bozar. Fakat zor şartlar büyük insanlar doğurur.
Türk milliyetçiliğinin de, hakimiyet alanı itibariyle işi zor, yükümlülüğü ağırdır.
Hitab ettiği alan Dünya’nın 1/4’ü, ağırlık merkezi Türkiye Cumhuriyeti'dir.
Türkiye Cumhuriyeti’nin ilerlemesi demokrasiyle sağlanacaksa, demokrasi maratonunun en ileri koşucuları Türk milliyetçileri olmak zorundadır.
Bölücü/Kürtçü veya İslâmcı yapıların farklı anlamlar yükleyerek kullandıkları “demokrasi, barış” gibi kelimeler Türk milliyetçilerinin tahakkümüne ve hatta tekeline alınmalıdır.
Bu da ancak; çatışmacı değil mücadeleci, atıl değil aktif, yorgun değil dinamik bir milliyetçilik anlayışıyla mümkündür.
Türk milliyetçiliği üzerine yazmaya - ısrarla - devam edeceğim…
0 Yorumlar